Verslag Midzomerviering
©Fernjawegan Verslag Midzomer 2016
Dit is een verslag van onze midzomerviering. Wij zijn een groep, een hechte groep, een sibbe, een stam. We werken in intieme setting met energie, het goddelijke in de natuur en oude en nieuwe tradities, om zo op onze eigen manier ons te verbinden met het Goddelijke. We zijn geen club die zieltjes willen winnen en zo groot mogelijk willen worden. We willen enkel inspireren en motiveren aan anderen om ook een sibbe op te richten. We staan voor kleinschaligheid en een familie-gevoel en willen hier advies over geven, vandaar dat wij onze manier openlijk met jullie delen zodat jullie er wellicht lering uit kunnen trekken. We hopen dat dit jullie kan inspireren om een eigen sibbe op te richten.
©Fernjawegan
Vrijdag zetten we eindelijk voet op Gelderse bosgrond, bij ons onderkomen voor het weekend. Na te hebben uitgeladen, boodschappen te hebben gedaan en samen de altaartafel alvast wat ingericht te hebben, kan eindelijk het vuur worden aangestoken en er samen worden gegeten. We eten buiten aan tafel, groentesoep met brood, een sobere maaltijd, maar we zijn allen moe van de reis en hebben weinig zin om nog uitgebreid te gaan koken. Dat kan wel wachten tot de volgende dag. Er worden bierglazen en hoorns geklinkt en iedereen is uitermate blij om elkaar weder te zien. Al gauw wordt er goed gelachen en het weer werkt mee door ons een prachtige gouden gloed door de grote bomen te zenden. De laatste gouden stralen van de zon warmen onze harten alvorens de dagen weer zullen gaan lengen, en we bewonderen het zachte licht. Het is warm en aangenaam en het vuur knapt er gulzig op los. Al gauw wordt er in grote lijnen gesproken over een openingsceremonie en wordt er een rituele plek klaargemaakt. Deze plek wordt ontdaan van zwerftakken, die in een cirkel om de plek heen worden gelegd. Om de cirkel heen staan, tevens in een cirkel, statige beukenbomen die het geheel al een magische aanblik geeft. Er wordt met brandende salie en bijvoet rond het Hof gelopen, en er wordt van binnen en van buiten ritueel gereinigd. Zo wordt de plek en ook de vertrekken gereinigd van eventuele zware energie die is blijven hangen van alle groepen en personen die er ook hun weekenden hebben doorgebracht. Iedereen zet zijn voorwerpen die hij heeft meegenomen op de gezamenlijke altaartafel, een tafel met een wit kleed erover en waarop alle rituele voorwerpen liggen. Dit zijn beeldjes van krachtdieren zoals het paard en wilde zwijnen, er zijn veren, beeldjes van de moedergodin en fallische beelden, in het midden ligt een zelfgemaakt popje van stof dat Balder voorstelt. Balder zal in het ritueel van zaterdag van betekenis worden, hij is het middelpunt van het altaar en mensen kunnen langslopen om hem aan te raken of een wens of intentie tegen hem uit te spreken. Er worden in eerbied en met een gebed varens en beukentakken afgesneden en op het altaar in aardewerken vazen neergezet. Er wordt gebruik gemaakt van wat er lokaal voor handen is, in groen maar ook dennenappels en aanwezige natuurelementen zoals de cirkel van bomen op de buitenplaats worden ingezet. De natuur geeft ons alles wat we nodig hebben voor een ritueel, er wordt niks extra gekocht, gehaald of meer afgeknipt dan wat nodig is, er wordt alleen gewerkt met plaatselijke elementen. Naast Balder staat een grote hamer, gemaakt door één van de sibbe-leden, met de bindrune van de groep er met rood ingesneden. Een sibbe heeft een hamer nodig. Een hamer om ruimtes te heiligen en te beschermen, eden aan te verbinden en te bekrachtigen evenals het brengen van vruchtbaarheid.
©Fernjawegan
"Die avond verzamelen we allen in een kring rondom het vuur. Er staan vier mensen op de windrichtingen en deze windrichtingen worden uitgenodigd om bij ons te zijn het weekend. Dit wordt gedaan zonder het gebruik van geschreven woord op papier, het komt vanuit het hart, met begeleiding van drum of zang. Er is niks voorbereid, alles komt spontaan. De voorouders worden verzocht om ook aanwezig te zijn tijdens het weekend, we vragen de geesten van de plek in de natuur waar we overnachten ons goedgezind te zijn en er wordt een plengoffer aan hen gebracht na de heildronk die officieel het weekend inluidde. Die avond is er ruimte voor het maken van muziek en dans, er is met opzet gekozen om geen geluidsinstallatie mee te nemen om zo het gebruik van instrumenten en stem aan te moedigen. Dit gaat aardig en mensen komen met liederen en klanken, we drummen en zingen en drinken en genieten van elkaar samenzijn. Later op de avond, met de komst van de late schemer, verandert de energie en zinken we hier dieper in, we merken een overgang naar een diepere laag. Er ontstaat een lied zonder woorden, een klankensamensmelting. Wanneer ik opmerk dat het dezelfde klanken zijn als een lied dat eerder spontaan is ontstaan in onze groep tijdens een avond muziek maken, loopt er een rilling langs mijn ruggengraat. De klanken stijgen op en de energie wordt losser, minder strak omlijnd, en iemand begint "Wodan" te zingen op monotone wijze en al snel valt de rest in. "Woooooodaannnnn....." De drums begeleiden de zang en we beginnen te bewegen in de cirkel. Wiegend, dansend, pulserend, sensueel maar ook krachtig en intens. Er wordt steeds harder gezongen, de energie verzameld zichzelf binnenin onze cirkel en de klanken wervelen door elkaar heen in verschillende toonhoogtes, vrouwen en mannen door elkaar. Wanneer ik even mijn ogen open, zie ik mijn sibbeleden met ogen dicht en vol overgave zingen en bewegen op onze innerlijke muziek, langzaam verzinken, wegzakken in de extase. We merken dat er iets groots is ontstaan in de cirkel, iets wat ons vanzelfsprekend in de cirkel houdt, een veld van kracht, van verbinding, van overgave en extatische energie, van iets ouds. Ik kijk omhoog en zie sterren fonkelen tussen de kruinen van de enorme beuken, ze kijken op ons neer terwijl we zingen en ineens voel ik me zo klein en juist zo groot. Ik voel me oud en jong tegelijk, met deze sterren die vanuit een andere dimensie naar ons kijken, want, de sterren die wij nu zien zijn al jaren oud...oud licht..Oud, Oer kijkt op ons neer, bij ons en toch niet bij ons, tijdloos. Er is een gevoel van woestheid, binnen in ons, in de ogenschijnlijke geordende natuur om ons heen. Het is een diep gevoel van wildheid, ongecultiveerd-heid, on-geconformeerde, rauwe energie. Ik merk dat de stem van de man tegenover mij overslaat en oncontroleerbaar verder zingt, en een visioen van een kudde paarden met donderende hoeven glijdt als een deken over zijn gezicht. Een gevoel van vrijheid is aanwezig in de cirkel, van echtheid en van puurheid, in alle donkere en lichte schakeringen die de wereld omvat - bezieling. Er is geen schaamte en is geen terughoudendheid, er komen klanken uit een diepe Bron, een schitterend meer van het eigen Zijn, die de doorsnee mens vaak pas vindt na diep graven, of zelfs helemaal nooit. Het is de schreeuw van Leven, het is het juichen van de Dood, het huilen van de winden van de ziel. Het tijdloze gevoel lijkt ons allen te overspoelen als een vloedgolf en pas wanneer het helemaal donker is sterft langzaam de gezamenlijke zang , inmiddels gereduceerd tot een fluistertoon, uit. Er wordt ons vertelt dat dit het ritueel was wat de mannen hadden bedacht, weken geleden. Het ritueel ontstond als vanzelf, gleed over ons heen toen de juiste opening in energie werd gevonden. We moeten allemaal lachen, omdat we er dus pas na afloop achter zijn gekomen dat we deel hadden genomen aan een ritueel zonder dat we het doorhadden en maken complimenten aan de initiators er van."
©Fernjawegan
De dag erop begint rustig met het maken van een berg traditionele wentelteefjes door een enkele enthousiasteling. Vervolgens wordt door de groep unaniem besloten dat er het meeste behoefte is aan een flinke wandeling door de bossen, dus gaan we op pad. Onderweg wordt er gepraat, gelachen, bomen en planten aangewezen en genieten we van elkaars gezelschap. Wij, die zo anders zijn en toch zo hetzelfde, met de natuur en de oude wegen als een permanente stempel op onze ziel en de vreugde die het delen van deze kant met anderen met zich mee brengt. We lopen door bossen met enorme beuken- en eikenbomen die lijken op de poorten van een kathedraal, en ieder voelt de grootsheid hiervan. Na een pauze en een joviale duik in een tarweveld komen we uiteindelijk bij de Neder-Rijn terecht, een machtige rivier. Dichtbij kunnen we niet echt komen maar in een cirkelvormige stenenconstructie houden we even pauze, delen we water en eten en bewonderen we de rivier van een afstand. Het begint inmiddels te regenen en door de stromende regen die steeds harder stroomt, lopen we terug. Eerst de één op kop, de weg aangevend, en vervolgens een ander. Natuurlijk leiderschap wisselt elkaar af op ontspannen wijze en we komen uiteindelijk doorweekt aan bij ons onderkomen. Dat mag de pret niet drukken want ieder is, hoewel nat en koud, in een opperbeste stemming na die heerlijk lange wandeling. Regen, wind, sneeuw of ijs, wanneer we als groep bij elkaar zijn en er is harmonie en verbinding, maken kou en natheid niet meer uit... Er wordt binnen een heildronk gedaan met Linde-mede en een hoorn, er wordt gedronken op elkaar, op de verbinding, het verleden, pijn en vreugde, de machtige bomen van onderweg, het samenzijn en onze wandeling door de regen. Wachtend op een laatste lid van onze sibbe, drinken we warme koffie met rum, wat resulteert in een extra oppepper wat betreft de stemming. Iemand heeft toch wat geluids-boxjes meegenomen die kan worden aangesloten op de telefoon dus hebben we toch muziek. Onze sibbe heeft namelijk een party-playlist met goede-foute muziek, en hier wordt dan ook lustig op gedanst in de slaapzaal.
©Fernjawegan
Langzaam aan verandert ook deze energie spontaan naar een soort bonte-avond en de kleding die beschreven stond als kledingvoorschrift wordt aangetrokken: Wit. Er is schmink meegenomen, voor het ritueel van die avond, en ook die wordt al aangebracht in de vorm van blauwe, rode, witte, zwarte en groene strepen en runes die op gezicht en lichaam worden getekend. De kaarsen van het gezamenlijk altaar worden eindelijk officieel aangestoken en er worden nog meer persoonlijke voorwerpen op het altaar neergezet. Ondertussen is het laatste lid gearriveerd en gaat ieder, na een hartelijke begroeting, op zijn of haar gemak zijn eigen weg terwijl er ondertussen gekookt wordt. Er wordt gezongen, gedanst, buiten wordt een vuur aangestoken en binnen in een aparte ruimte wordt er met helings-technieken gewerkt door de vrouwen. De energie wisselt elkaar natuurlijk af tussen energiek en naar buiten gericht en een ontvankelijker, meer naar binnen gerichte energie. Dit zorgt voor harmonie en natuurlijke rustpunten.
Na het eten, wanneer de schemering opnieuw zijn intrede gedaan heeft, hebben we even kort, door de vrouwen dit keer, overleg over het ritueel van die avond, namelijk: de begrafenis van Balder, die symbool staat voor de stervende Zon tijdens de Zonnewende. Er is een schip gemaakt, met een drakenkop en staart. Daar wordt Balder voorzichtig ingelegd. Buiten wordt er een cirkel getrokken met meel, met in het midden van de cirkel een witte spiraal. Balders boot wordt daar op gelegd terwijl de aanwezigen, na het uittrekken van hun schoenen en sokken, in de kring gaan staan. De energie verschuift automatisch naar een wat meer plechtiger setting. Ik vertel kort wat we gaan doen en het doel van het ritueel, omdat we van plan zijn de afgesproken rest los te laten en uit zichzelf te laten verlopen, op het gevoel, en dus alleen de grote lijnen belangrijk zijn om te volgen.
Het is te vergelijken met het jammen van muzikanten van een band, wanneer zij een nieuw nummer gaan maken. Ik herken dit omdat ik zelf in een band heb gezeten, wanneer er samen dingen worden gecreëerd, is aanvoelen van elkaar het belangrijkste. Ik, en de hele groep, had al gauw in de gaten dat deze samenstelling van mensen elkaar haarfijn aanvoelde en dus kon er worden "geïmproviseerd", het kon het ritueel als vanzelf en organisch ontstaan, vanuit de ziel en niet vanuit een boekje. Dingen die vanuit de ziel komen zijn krachtiger, het vuur in jezelf vinden is krachtiger dan het tot leven proberen te wekken van de as van zij die ons voorgingen. Het enige wat er hoefde te gebeuren is dat mensen contact maakten met hun ziel, met hun vuur, het vuur der creatie, scheppingskracht, met de natuur om zich heen, die de periode van de cyclus weerspiegelde, om dit zo in henzelf te vinden.
"Ik begin met het spelen van de drum, langzaam en gestaag. De andere twee vrouwen vallen in met de drums, en twee mannen met een ratel-instrument geven bijval. Laag beginnen in de energie, zegt een stem binnenin mij, en ik laat me leiden. Ik geef me over aan mijn innerlijke stem, de raad van mijn voorouders en mijn gidsen, van de Ene. Ik sluit mijn ogen en probeer één te worden met het geluid van de drum, samen te smelten van de zielentrommel, ik voel hem binnenin mijn lichaam terwijl ik speel, als een hartslag, een sidderende slang die door mijn ruggengraat naar boven kruipt, de hartslag van de Aarde, van het Leven zelf. Langzaam voer ik het tempo op, de rest volgt, en ik zet een Zonnelied in. Eerst klinkt het aarzelend maar al gauw wordt er harder gezongen en ook ik voer het tempo van de drum op. Zo beginnen we te bewegen in een cirkel met de richting van de zon mee, sneller en sneller, sneller lopend en zingend, tot we zingend rond het vuur in een cirkel rennen. Nog éénmaal een eerbetoon aan de Zon. De energie is licht en vrolijk, uitbundig en vervuld met levenskracht, toch ligt er een schaduw overheen en iedereen weet het, zonder woorden, zonder blikken. We stoppen hijgend en zetten een runenzang in. Sowulo. De zonnerune. We zingen en zingen en zingen en ik merk dat de energie enorm gestegen is, als een omhoog stuwende golf van zonnekracht, een spiraal, een wervelende zonnewind. Het is bijna overweldigend en langzaam gaan, alsof we één organisme zijn, onze armen omhoog in een Algiz-houding, naar de stervende Zon. Het gevoel van rouw belemmert ons om in ons denken terug te vallen en we blijven zitten in ons gevoel, het gevoel van sterven, van het draaien van het Rad naar de donkerte van het jaar. Het feit dat we bewegen als één versterkt onze saamhorigheid en de verbinding is compleet. We komen tot een einde met trillende lichamen en de laatste runenzang wordt er in een schreeuw uitgeperst. Ondertussen is Balder naar het vuur gedragen door een vrouwe in het wit, de Engel des Doods, en zo zeggen we Balder vaarwel, terwijl hij langzaam verdwijnt tussen de vlammen. Door de enorme kracht van de opgewekte energie moeten we de overvloedige energie kwijt en we hurken op de natte Aarde, we knielen en leggen onze warme, beschilderde handen op Haar. Een snik klinkt in de verte, de emotie is voelbaar. We laten onze energie in haar vloeien, de Zonnekracht, Levenskracht. Als dank, voor al wat zij ons geeft in deze tijden van overvloed, van groei en bloei, opdat haar oogst even uitbundig moge zijn als haar bloei. Wanneer we allen weer wat terug op deze wereld zijn gekomen bedanken we uitgebreid de geesten van de plek, de voorouders en de windrichtingen. Er wordt een hoorn en mede gehaald en er wordt een heildronk gedaan als afsluiter. Er worden intenties uitgesproken over de bezigheden voor het komende half jaar waarin het donker weer zal regeren en we weer naar binnen zullen keren. Er wordt elkaar heil gewenst voor deze komende tijd van introspectie. Moge je inzichten geschonken worden...Gezichten met geschilderde runen kijken elkaar glimlachend aan... Er wordt natuurlijk ook gelachen tijdens de heildronk, maar ook gehuild. Er is grote intimiteit maar ook kracht en verbroedering ontstaan, iedereen merkt het op en geniet er zienbaar van."
De avond verloopt verder rustig, zittend bij een vuur, onder de sterren en de bomen, met mede en bier. Er wordt gesproken over filosofie, over de goden, over God, over de Moedergodin, over natuur, geschiedenis, over de Germanen maar ook over andere volkeren, over de groep zelf, er worden persoonlijke dingen besproken waar de leden van sibbe mee worstelen en er wordt advies en hulp aangeboden bij bepaalde zaken. Er worden nieuwe plannen gemaakt voor de groep en er worden ideeën geopperd voor nieuwe liederen en ceremonies. Een voor één gaan we uiteindelijk naar bed toe, in de gezamenlijke slaapzaal.
De zondag wordt er op het gemak opgestaan en ontbeten. We ruimen alles op en pakken alles in, eten samen appeltaart en er wordt afscheid genomen en een groepsfoto gemaakt. Duidelijk en bemoedigend is de enorme groei in de band tussen de leden van de sibbe, een organisch groeiende groep van verschillende mensen maar met een gezamenlijk doel: Het lopen van de Oude Wegen, een pad van bezieling, zelfontwikkeling en van de Natuur.
Geschreven door Sága, met instemming van Fernjawegan.
Fernjawegan wenst jullie, onze lezers, de mensen die ons steunen, volgen, aanmoedigen, een leerzame en met wijsheid gevulde, donkere helft van het jaar toe.
