De praktiserende heiden 4
Eigen foto.
De praktiserende heiden Deel 4 - Overcomplicatie Dat Asatru, ofwel het heidendom genoemd hier, een levenswijze met huiswerk is, is ons wel duidelijk. Veel is verloren gegaan in de loop der eeuwen, hetzij door vergetelheid, hetzij door het gebrek aan schriftelijke overlevering, hetzij door het christendom. Hoe dan ook, het heidendom reconstrueren zal ons nooit lukken. En daarbij vraag ik mij af of je dit ook wel moet willen. Traditie is het doorgeven van het vuur en niet het vereren van de as, aldus Gustav Mahler. Wat ik vaak zie gebeuren, in een tijdperk waarin ons brein zich bijna tot een entiteit op zichzelf heeft ontwikkeld, is het verliezen van focus door overcomplicatie. Welnu, wat voor mij gecompliceerd is, is misschien voor de ander niet het geval, hoor ik je denken. Ook daarin ligt natuurlijk waarheid, maar op het gebied van het beleven van het heidendom ben ik van een andere mening. Wat is echt belangrijk? Heb je het overzicht nog? Verlies je je niet in de details? Ga terug naar de kern, naar Ziel. We zijn geneigd om alle goden uit te pluizen, tot op het goddelijke bot, bij wijze van spreke. We zoeken in boeken, we zoeken in graven, we zoeken in beelden, we zoeken in manuscripten, in archeologische vonsten, in liederen, in folklore, in tradities, in rotsschilderingen... We zoeken overal. Behalve in onze eigen ziel. We voeren rituelen uit met allerlei attributen; messen, zwaarden, Griekse witte salie, ketels, beelden, afbeeldingen, staven, rituele gewaden, vachten, gekleurde kaarsen, speciale kruiden, ingescheept vanuit Verweggistan, bedreigde Abalone schelpen, je kunt het zo gek niet bedenken of we moeten het hebben tijdens ons ritueel. Hoezo? Werkt het ritueel anders niet? Is het nodig? Dit vroeg ik mijzelf af. Daarnaast maken we het onszelf nog moeilijker door de Edda's af te struinen, de saga's, de folklore, het internet, de boeken; om ons ritueel zoveel mogelijk op dat wat onze voorouders (waarschijnlijk) deden te laten lijken. Hoogstaande teksten worden voorgedragen, er wordt deftig gepraat over Hogere Magie en over de almachtige Goden. In het begin overweldigde en ontmoedigde me het, hoe kan ik dit allemaal weten? Leren? Onthouden? Kennen? Ik begon op een reis door boeken en saga's. Ik kende ze op gegeven moment bijna allemaal, alle verhalen, alle namen, alle goden. Maar het stemde me niet meer tevreden en ik had niet het idee dat ik een betere band schepte met dat waar ik over las. Waarom vierden die mensen dan Midzomer op deze manier? Waarom vierden die mensen überhaupt midzomer? Niet HOE, maar WAAROM deden ze dat? Waarom waren er Goden? Er miste een fundering, een fundamenteel begrip van Ziel, het bestaan, het leven, de beleving, het gevoel... Begrijp me niet verkeerd, ook ik, ook wij, doen dit, en het is niet bedoelt als sneer naar ieder die zich bij deze manier prettig voelt. Ook wij houden van een mooi ritueel met poëtische teksten, we dragen ook wel eens een schapen of wolvenvacht, we hebben gewaden ja, en we zoeken in boeken naar hoe het waarschijnlijk vroeger zou zijn geweest en proberen iets te maken wat erop lijkt en voegen onze eigen creativiteit en stijl eraan toe. Maar wanneer we eenmaal in het ritueel staan, en de energie vloeit, vergeten we alle gewaden, vachten, teksten en structuren. In het ritueel regeert de magie van de Ziel, van het ontastbare, het ongrijpbare en het onbégrijpbare. Het laat zich niet vangen in gewaden, of beelden, of woorden of kaarsen... De Ziel heeft geen gezicht, de Goden hebben geen gezichten en zijn niet te vangen in beelden, oerkrachten zijn niet te begrijpen, de Ziel bestaat niet uit tekst of uit woorden, zo communiceert zij niet, ze communiceert met energie. Alles is energie. Hoe je met deze energie werkt, is aan jou. Hoe simpel of hoe moeilijk, het is aan jou. Maar vraag jezelf wel af, waarom je de dingen zo doet zoals je ze doet. Of je het niet gecompliceerder maakt dan het is. Het zingen van de merel is zo prachtig, magisch, en zo simpel. Is de gecompliceerdheid nodig om jezelf te verbinden met de natuur, de goden, de voorouders? Of is een simpel gebed genoeg? Is het genoeg om een kaars aan te steken en daarbij aan jouw Goden te denken? Wanneer is het ooit genoeg? Wanneer heb je gevonden wat je zocht? "Ik sta in het veld voor een klein meer. De Maan staat groots en Vol in de nachtelijke hemel. In de verte hoor ik krekels, het meer krimpt even ineens en een rimpel trekt over haar oppervlak. Een uil laat zich horen in een boom tegenover me. Sterren fonkelen aan de hemel. Ik ben hier gekomen om de Volle Maan te eren. De Maan die op haar hoogtepunt is gekomen en alle wateren magnetisch omhoog trekt, de oceanen maar ook het water, de sappen in de planten, de bomen, de bloemen en het water in mij. Ze is op het toppunt van haar kracht, de Moeder, Midzomer, de middag, allemaal dezelfde punten in het levenswiel, allemaal op het toppunt van hun kracht. Ik heb niets bij me, behalve mijzelf. Ik draag simpele kleding, aangepast aan de frisse nachtelijke koude. Wandelschoenen en een wollen trui uit IJsland. Ik ga zitten op het met dauw bedekte gras en zo zit ik een tijdje, luisterend naar alle geluiden om me heen. Ik merk dat mijn energie zich mengt met de omgeving, dat grenzen vervagen, dat ik minder "ik" ben en de buitenwereld minder "daar buiten". Ineens sta ik op, in deze stroom van onze gemengde energie, als een golf, diep onder water, en ik begin te dansen. Dansen op de muziek van de krekels, op het zingen van de uil, onder het licht van de volle Maan, op het lied van de stilte. Ik laat mijn lichaam golven op de wateren die de Maan beweegt, laat haar stralen door me heen stromen en golven en ik verlies mezelf in deze stille dans. De energie wordt hoger, krachtiger, alles lijkt helderder, de Maan lijkt dichterbij de komen alsof ze recht voor me is met haar gezicht! De buitenwereld is van binnen en mijn binnen is naar buiten geknalt, ik voel me vrij als een vogel, sensueel als een kat en krachtig als een os. Elke pas die ik zet is een zielenstap, het is precies de stap die ik moet nemen, en alles is precies zoals het moet zijn. Ik voel me euforisch en de dans voelt als de omarming van een geliefde, een warm bad, een samensmelting van mij met de natuur en de Maan. Ik dans in een cirkel, net zolang tot ik moe in het gras val." Het leerde me dat ik de magie niet buiten mijzelf moest zoeken, maar naar binnen moest keren. Dat ik niet buiten mijzelf moest zoeken, maar binnen in mijzelf moest zoeken. Het leerde me dat ik niets nodig heb om één te worden met de natuur, met de Goden, de voorouders, met de dieren en de planten. Het leerde me dat er binnen in mij ook iets Goddelijks leefde, dat naar buiten kwam wanneer alle muren wegvielen. Het leerde me dat simpele magie, krachtige magie is. Het leerde me dat Ziel de grootste leermeester is. Op die nacht van Volle Maan, vond ik wat ik zocht.
.
