Dood en Leven

©Fernjawegan

Vrijdag, Freitag, Friday, Freya's dag

Heidendom gaat over leven, maar ook over dood. Omdat ik schrijf vanuit mijn eigen ervaring, wil ik je vertellen hoe ik erover denk.

Voor mijzelf zoek ik altijd naar manieren, hoe om te gaan met de gebeurtenissen in mijn leven, ook vanuit heidens perspectief. Soms zijn dat kleine dingen, soms grote dingen. Soms dingen die eigenlijk heel ver weg zijn, anderen heel dichtbij.

Laat me beginnen te zeggen dat het zo is dat niemand het recht heeft je te vertellen wat je wel en niet mag voelen. Men kan dat doen, zal dat waarschijnlijk ook doen, maar je hoeft er niet naar te luisteren. Jouw persoonlijk gevoelsleven is precies dat : persoonlijk. Het is niet gebonden aan maatschappelijke waarden of denkbeelden, de enige verantwoording die je erover aflegt is aan jezelf.

Zo gaan we ook allen anders om met rouw. Bij mondiale gebeurtenissen voelt de één wel rouw, de ander niet. De één sluit zich af, de ander opent zich en laat het binnen, daar is geen goed of fout in. Als ik iets op een bepaalde manier voel, wil dat niet zeggen dat een ander dat ook zo moet voelen, of wanneer ik niets voel, wil dat niet zeggen dat ik daar in tekort schiet.

Binnen Nederland zijn er nu Rouwvrouwen, gespecialiseerd in zaken die te maken hebben met dood en sterven. Daar zal ik verder niet over uitweiden, anderen zijn daar veel beter in, maar het is goed te weten dat ze er zijn en hen te volgen. De dood hoort immers ook bij het leven.

De dood hoort bij het leven, ze heeft een plek in ons pantheon. Zo is er Hella, de vrouwe van de onderwereld. Naar hen gaan degenen die niet in het slagveld stierven maar aan ziekten of natuurlijke oorzaak. Dan is er Ran, die de slachtoffers van de zee opvangt. Er zijn Odin's en Freya's hal, over allen kun je lezen, er is over geschreven. En er zijn meer plaatsen.

Hoe ga je om met dood en verderf, met sterven? Een ieder moet dat voor zichzelf uitmaken. De één brengt een offer of brandt een kaars, de ander zingt, iemand stuurt gedachten of trommelt, een ander zoekt troost bij zijn omgeving, weer een ander zondert zich af om te bezinnen.

De dood loopt naast ons, ons hele leven, ze zal ons ontvangen met zachte armen wanneer de tijd daar is. En soms komt ze met een klap en een schok, een schreeuw.

Hier is vast niet het laatste over geschreven, daar ga ik vanuit.

-----

"Zijn de botten goed gelegd? Zijn de juiste woorden gezegd?" Zo fluistert de vrouwe, ik weet de antwoorden niet.

Ik weet niet of iemand in acht nam, de woorden die nodig zijn om de weg vrij te maken en de ziel te bewaken om voorbereid op reis wie, wie was erbij?

Ik heb wat woorden gezegd offers neergelegd De kaarsen ontstoken Wat tranen geplengd Doorgesneden en verbroken Mijn gezicht niet weggedoken Ik heb wat zacht gestuurd en ik hoop dat het genoeg is